Tja waar zal ik eens beginnen?…
Zoals ik al eerder heb verteld ben ik een bezig bijtje en voelde me totaal niet opgeladen na de vakantie periode. Alles vloog letterlijk op me af en als je dan slecht nee kunt zeggen dan loop je uiteindelijk keihard tegen de lamp. Zelf had ik begin dit jaar al door dat ik eigenlijk een stapje terug moest doen… maar ik deed het niet vondt dat ik moest doorzetten vooral niet janken en doorzetten want anders miste ik de boot voor mijn idee..
Inmiddels is het eind september en moet ik echt moeten toegeven dat mijn hoofd en lijf niet meer konden.. iets onthouden was en is een hele opgave het spreekwoord als me hoofd niet vast zat… lijkt wel gemaakt voor mij.
Mijn besef moment kwam voor mij toen ik met frisse tegenzin maandag op de fiets zou stappen om naar mijn werk te gaan.. Het opstappen ging al amper maar he ik zat en was onderweg ik werk in een fysiotherapie praktijk dus als ik ergens moest wezen voor verlichting dan wel op me werk! Verdorie een auto dus stoppen toen ik wou afstappen zakte ik door mijn been waardoor ik met fiets en al tegen de grond ging. Je snapt vast dat ik me rot ben geschrokken, ik sleepte me mezelf naar huis terug met fiets (gelukkig was ik nog in me eigen straat), mijn lijf zei letterlijk stop!! Sindsdien heb ik moeten erkennen dat ik een burn out te pakken heb iets waar ik zo tegen aan het vechten was.. Op dit moment voel ik me enorm gefaald omdat ik niet alle doelen heb gehaald die ik mezelf had gesteld, ook al weet ik dat alles bij elkaar heel veel teveel was en niet haalbaar waren in de tijd die ik ervoor had “ingepland” een gevoel zet je niet zomaar uit. Wel heb ik nu ik in de ziektewet zit meer rust iets dat echt nodig was en is.
Op het moment van typen ben ik net voor het eerst geopereerd opzich een kleine ingreep maar voor mij enorm levens veranderend of ik hier meer over wil vertellen weet ik nog niet zo goed vooral omdat ik nog vrij emotioneel erover ben. Lang verhaal kort, ik zit nog wel een tijdje in de lappenmand en hoop dat door zelf iets meer open te zijn over mijn burn out het taboe een beetje doorbreek. Dat ik dit vertel vindt ik zelf al best een ding toch wil ik vertellen hoe het voelt hoe het gaat en dat het oké is om je niet oké te voelen. Zelf ben ik nog hard op zoek naar een therapeut die tijd voor me heeft en die ook passend is. en ook heel hard opzoek naar rust want ik merk dat nu ik meer tijd heb of nou ja minder slaap mijn hoofd denkt he ruimte voor creatief denken en dan gaan de radartjes lopen.
Dat was hem voor deze keer ik wil het niet allemaal te zwaar maken enz. dit betekend niet dat het hierbij blijft maar dat het voor de eerste keer zo met de billen bloot genoeg is. Bedankt dat je weer kwam lezen!
Liefs Agnetha
