Burn out part IV

Het is hier weer een tijdje stil geweest en met goede reden..

Sinds ik ben begonnen met therapie komen er dingen los die ik al jaren met alle macht probeer te verstoppen, dit lukte me altijd vrij goed want wie vraagt er tegenwoordig nou oprecht hoe het met je is? wie kijk er nu verder dan de façade waar je je achter schuil houdt… Zelf heb ik gemerkt dat dat er maar heel weinig zijn. Ik neem het ze niet kwalijk want ja ik ben zelf degene die zegt dat het goed gaat en een sociaal geaccepteerd antwoord geef. Want heel eerlijk mensen schrikken als je zegt dat het niet goed gaat en bekijken je met hele andere ogen dat is wat ik in elk geval altijd merk en ja zielig gevonden worden dat wil niemand ik in elk geval niet. Tuurlijk mijn leven is niet makkelijk geweest, ik heb van jongs af aan geleerd in overlevingsstand te functioneren mensen te vertellen wat ze graag willen horen en vooral mijn gevoelens niet te laten zien of te uiten.

Ik moet wel zeggen dat ik deze burn out ontiegelijk heb onderschat ik dacht echt dat ik er met een maand evt. 2 maanden rust wel weer zou zijn en me kon concentreren op een cursus waar ik al een tijd mee bezig ben helaas moet ik zeggen dat het me gewoon niet lukt vanwege concentratie problemen het lijkt wel alsof mijn hooft niets kan onthouden dit maakt me erg onzeker vooral omdat ik vindt dat ik dit moet kunnen, hierin ben ik dan ook mijn eigen vijand omdat ik weet dat ik dit moet kunnen en me er slecht bij kan neerleggen dat ik het op dit moment gewoon niet kan. Gelukkig is het niet allemaal klote want de cursussen die ik volg op gebied van nagels en make up geven me een enorme boost omdat ik daar wel me hoofd bij kan houden en heel blij wordt dat het blijft hangen en ik dus wel informatie kan opzuigen.

Graag wil ik met jullie bespreken wat er vorige week is gebeurd.. zoals sommige van jullie al op social media hebben kunnen lezen heb ik paniekaanvallen gehad.. Vorige week maandag kreeg ik de eerste naar aanleiding van een brief die binnenkwam de inhoud hou ik even voor mezelf maar deze brief kwam van de gemeente als alleenstaand moeder van 2 ontvang ik een bijstandsuitkering en mag ik een onderneming hebben hiermee verdien ik precies niks omdat ik elke verdiende cent meteen moet inleveren. Goed de brief kwam binnen ik las hem en mijn hart leek mijn lijf uit te vliegen ik werd warm koud alles te gelijk op zich een normale schrik reactie alleen het ging bij mij niet over mijn ademhaling ging als een gek tekeer mijn hart ging nog harder kloppen en gaf pijnscheuten ik kreeg het niet onder controle en ben uiteindelijk flauwgevallen in de keuken en dit met de kinderen in de woonkamer ik kwam weer bij door geklop op de deur en geduw het was mijn oudste die zich enorm zorgen maakte want ik gaf geen antwoord en hij kon niet bij me komen omdat ik voor de deur lag.. zo goed en zo kwaad als kon heb ik me op handen en voeten gehesen en heeft de oudste me ondersteund richting woonkamer en bank… Als ik eraan denk begin ik meteen weer te huilen dit wil je niet voor je kind. Helaas is dit onze realiteit hoe moeilijk ik het ook vindt.

Op dit moment heb ik dagelijks last van paniekaanvallen ze komen echt op als poepen met of zonder aanleiding ik heb gelukkig wel fijne handvaten gekregen van mijn therapeute ik kreeg daar vorige week een paniek aanval en daar heeft ze me heel fijn doorheen geholpen. Toch blijft dit eng ik heb dit nog nooit eerder gehad en wist dan ook echt niet wat me overkwam heel eerlijk dacht ik dat ik een hartaanval kreeg en dat het gedaan was achteraf klinkt het zo raar maar dat ik echt hoe ik het voelde.

Omdat er op dit moment best veel speelt in mijn leven en ook dat van mijn kinderen kan ik niet beloven hier met regelmaat een update te kunnen geven en zullen ze komen wanneer ik tijd en behoefte heb om van me af te schrijven. Ik merk dat dat me wel helpt maar ook triggers geeft waar ik niet persee blij van wordt. Toch zal ik hier doorheen moeten en is dat stiekem ook de reden van deze burn out blog, hier kan ik op mijn eigen tijd mijn verhaal kwijt het zal van tijd tot tijd vast heel onsamenhangend zijn maar ook dat is oke zolang ik het kwijt kan. Natuurlijk is het niet alleen maar de bedoeling om van me af te schrijven ook wil ik hiermee laten zien dat het leven niet altijd leuk en vooral dat dat oke is!!!

Zelf moet ik meer gaan voelen ook al heb ik mezelf altijd gezien als een gevoels mens. Ik heb het er lastig mee en voel vooral heel veel verzet van mijn hoofd en van mijn lijf die willen graag in de veilige modus blijven. Ook al heb ik veel last van mijn burn out en de paniek aanvallen ik weet dat ik uit de “veilige modus” moet stappen en veel opnieuw zal moeten leren ik vindt het echt rete eng en het liefst ren ik door mijn hele proces heen ipv kleine stapjes te zetten. Heel eerlijk ben ik trots op mezelf dat ik dit toch durf te delen en het niet laat bij een concept maar het ook echt de wijde wereld in gooi waar vriend en vijand dit kunnen lezen.

Graag sluit ik vandaag af met een zin die ik wel 100 keer op een dag herhaal om te leren opnieuw te voelen en ik hoop dat jullie dit ook mag helpen waar je ook staat op dit moment in je leven!

Voel, sta stil bij je gevoel, adem in, adem uit, laat het toe!

With Love Always

Agneet