Hier weer een kleine update!
Vandaag had ik therapie en ik ben eigenlijk helemaal de kluts kwijt, voor me gevoel raak ik alleen maar verder weg in mijn burn out het voelt enorm als 2 mini stapjes vooruit en weer keihard 5 achteruit. Ik merk dat ik het telkens lastiger begin te vinden om dingen om te draaien en positief te benaderen.
Ik heb het gevoel dat ik weer in de overlevingsstand sta/ga deze keer niet achter een glimlachende facade maar meer richting de depri gevoelens. Het is lastig om positief te blijven denken als mijn gevoel me verteld hoezeer ik gefaald heb op elk vlak in me leven.. Mijn therapeut blijft me wijzen op de cirkel van invloed en elke keer kan ik niet anders als haar gelijk geven maar jongens wat is het verdomde lastig. Mijn lijf begint ook telkens meer te protesteren ik ben constant misselijk heb veel lichamelijke pijn en dat hoofd wat zo ontzettend moe is maar niet wil of kan rusten daarbij neem ik mezelf enorm veel kwalijk iets wat niet helpt in mijn “proces”.
Op de een of andere manier komt er gewoon niets uit mijn handen, ik wil zo ontzettend graag normaal kunnen zijn en normaal kunnen functioneren. Het is nu voor mij zo dat ik per week maar een zware huishoudelijke klus kan doen zoals de badkamer uitsoppen de dag erna moet ik het bekopen met nog meer lichamelijke klachten en met 2 kinderen in huis is dat niet altijd handig. de rest vd week modder ik wat aan met kleine klusjes in het huis en natuurlijk de dagelijkse sleur. Ik vraag me vooral heel erg af of dit herkenbaar is voor andere die in een burn out zitten. Iedereen roept wel ga leuke dingen doen maar leuke dingen kosten heel veel energie en centen laten dat nou 2 dingen zijn die ik niet heb op het moment. Daarbij komen ook mijn paniek aanvallen die zo onregelmatig en spontaan opkomen dat ik daar juist meer paniek van krijg ik doe daarom weinig buiten huis op een lange wandeling of een fietstochtje na verder probeer ik alles zo te plannen dat ik er niet alleen heen hoef wat al een veiliger gevoel geeft.
Ik zit op het moment jankend te typen niet omdat ik mezelf zo zielig vindt maar vooral omdat ik mezelf mis mijn bubbelde persoonlijkheid die met 2 benen tegelijk in het avontuur springt de persoon die gezellig tegen iedereen aankletst en vooral lak heeft aan wat een ander ervan denkt. Het besef dat ik dat kwijt ben doet me veel verdriet en natuurlijk ik kan daar zelf verandering in brengen (cirkel van invloed) ik kan er zelf op uit gaan op mijn uppie en niet meer steunen op een ander, rete eng vind ik het!
Ik kan nog wel 100 uit typen maar ben vooral benieuwd naar jullie ervaringen en of dit enigszins herkenbaar is. Voor nu weer bedankt voor het lezen en snel tot de volgende!!
With Love Always, Agneet
Geef een reactie
U moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.